313دلاور نستوه

منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت

هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات

پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر

به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

شهریار

آﺩﺍﺏ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﯾﮏ ﭼﺴﺐ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻧﻮﮎ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻤﯿﻢ ﺳﻨﺠﺪ ﻭ ﺗﻮﺕ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ 

ﻣﺎ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺼﺮﯼ ﻭ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ

ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺭﺍ، ﭘﺪﺭ، ﺳﺮ ﺟﺪّﺕ ! ﻏﻼﻑ ﮐﻦ!

ﺑﺎﺑﺎﯾﻤﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ، ﻧﯽ ﻧﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ! 

ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺵ ﺻﺪﺍﺗﺮﻧﺪ

ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ! 

ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﻢ ... ﻓﻠﺴﻔﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ 

ﻣﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻭ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﻫﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯾﻢ 

ﺍﺻﻼ ﺭﯾﯿﺲ ﮐﺎﺭﮔﺰﯾﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ 

ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﭼﺎﻗﯽ ﮐﺎﺫﺏ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ

ﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ

ﺩﯾﻦ ﺭﺍ ﺩﺑﯿﺮ ﺟﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﻗﺮﺑﺎﻧﺘﺎﻥ! ﻣﻌﻠﻢ ﺩﯾﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ

ﺑﯽ ﺳﻮﺭ ﻭ ﺳﺎﺕ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺎﻧﻌﯿﻢ ﻣﺎ 

ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ، ﻣﻨﻘﻞ ﻭ ﺳﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ

ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺝ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ 

ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﺥ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ

سعید بیابانکی

بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است
دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است
کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده
گهواره نیست دست خودت را تکان نده
با دست های بسته مزن چنگ بر رخت
با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت
بس کن رباب حرمله بیدار می شود
سهمت دوباره خنده انظار می شود
ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود
از روی نیزه راس عزیزت رها شود
یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده
دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده
گرچه امید چشم ترت نا امید شد
بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد
پیراهنی که تازه خریدی نشان مده
گهواره نیست دست خودت را تکان مده
با خنده خواب رفته تماشا نمی کند
مادر نگفته است و زبان وا نمی کند
بس کن رباب زخم گلو را نشان مده
قنداقه نیست دست خودت را تکان مده
دیگر زیادت این غم سنگین نمی رود
آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود
بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود
این گریه ها برای تو اصغر نمی شود

ریشه نخل کهن سال از جوان افزونتر است / بیشتر دلبستگی باشد به عالم پیر را - صائب ره

ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﮐﻦ ﻣﺼﻔﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻤﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺍﻓﺸﺎ ﮐﻦ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺍﮔﺮ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻠﯿﺪ ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ
ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﯿﻔﺸﺎﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﺵ
ﺑﯿﺎﻭﺭ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺧﻼﺹ ﺩ ﺭﯾﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺮﻭﯾﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﻝ ﺑَﺮﻣَﮑﻦ ﺑﺎﺯ ﺁ
ﺩﺭِﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻕ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﮐﻦ ﻭﺍﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮ ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺁﻧﯽ
ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﯿﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻣﺮﮒ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺭﺍ
ﺑﯿﺎﻭﺭ ﻧﯿﮏ ﻭﺑﺪ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﻣﻨﻬﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﮐﻦ
ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺨﻮﺭ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻘﺮﺁﻥ ﺁﯾﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﺭﺍ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻭﻣﻌﻨﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺍﮔﺮ ﻋﻤﺮﯼ ﮔﻨﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ
ﺗﻮ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﻣﻀﺎ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﮊﻭﻟﯿﺪﻩ ﻧﯿﺸﺎﺑﻮﺭﯼ

دل بسته ام به یاری شوخی کشی نگاری

مرضیة السجایا محمودة الخصائل

مقیم لندن بود، تعریف می کرد که یک روز سوار تاکسی می شود و کرایه را می پردازد. راننده بقیه پول را که برمی گرداند ۲۰ سنت اضافه تر می دهد!
می گفت :چند دقیقه ای با خودم کلنجار رفتم که بیست سنت اضافه را برگردانم یا نه؟ آخر سر بر خودم پیروز شدم و بیست سنت را پس دادم و گفتم آقا این را زیاد دادی …
گذشت و به مقصد رسیدیم . موقع پیاده شدن راننده سرش را بیرون آورد و گفت آقا از شما ممنونم . پرسیدم بابت چی ؟ گفت می خواستم فردا بیایم مرکز شما مسلمانان و مسلمان شوم اما هنوز کمی مردد بودم. وقتی دیدم سوار ماشینم شدید خواستم شما را امتحان کنم . با خودم شرط کردم اگر بیست سنت را پس دادید بیایم . فردا خدمت می رسیم!
تعریف می کرد : تمام وجودم دگرگون شد حالی شبیه غش به من دست داد . من مشغول خودم بودم در حالی که داشتم تمام اسلام را به بیست سنت می فروختم …

منبع

مردی نابینا زیر درختی نشسته بود!
پادشاهی نزد او آمد، ادای احترام کرد و گفت:قربان، از چه راهی میتوان به پایتخت رفت؟»
پس از او نخست وزیر همین پادشاه نزد مرد نابینا آمد و بدون ادای احترام گفت:آقا، راهی که به پایتخت می رود کدام است؟‌
سپس مردی عادی نزد نابینا آمد، ضربه ای به سر او زد و پرسید:‌‌ احمق،‌راهی که به پایتخت می رود کدامست؟
هنگامی که همه آنها مرد نابینا را ترک کردند، او شروع به خندیدن کرد.
مرد دیگری که کنار نابینا نشسته بود، از او پرسید:‌برای چه می خندی؟
نابینا پاسخ داد:اولین مردی که از من سووال کرد، پادشاه بود.
مرد دوم نخست وزیر او بود و مرد سوم فقط یک نگهبان ساده بود.
مرد با تعجب از نابینا پرسید:چگونه متوجه شدی؟ مگر تو نابینا نیستی؟
نابینا پاسخ داد: «‌رفتار آنها … پادشاه از بزرگی خود اطمینان داشت و به همین دلیل ادای احترام کرد… ولی نگهبان به قدری از حقارت خود رنج می برد که حتی مرا کتک زد. او باید با سختی و مشکلات فراوان زندگی کرده باشد.»

منبع

«جولی، همسر عزیزم، الان که این نامه را می خوانی جنازه من در استخر حیاط غوطه ور است. فراموش نکن خودکشی من تقصیر تو بود. شوهرت استفان»
جولی نامه را خواند و از اتاق آمد بیرون، به حیاط که رسید جنازه من را در استخر دید که از پشت در آب غوطه ور بود، با عجله شیرجه زد داخل استخر تا من را نجات دهد؛ اما یادش نبود که شنا بلد نیست، من هم از استخر آمدم بیرون!

منبع